Jak by nie wystarczał czysto fizyczny trud ujarzmiania natury to jeszcze rzucają mu kłody pod nogi różne eurokomuchy symbolicznie skryte tutaj głównie pod postacią Von der De Schinkel Leyen.

Metafora aż nazbyt czytelna.

A tak poza tym dzielny Mads odpiernicza sobie na pustkowiu, które ujarzmia za pomocą ziemniaków zarąbistą rezydencję, mimo że mógłby spokojnie postawić połowę mniejszą i za zaoszczędzoną kasę kupić sobie krowę, o paru kurach na rosół dla małej murzynki nie wspominając.

Jednak najwidoczniej ta rezydencja jak na siedemnastowieczne duńskie standardy musi być raczej nędzna, bo w nielicznych wolnych chwilach Mads razem ze swoją patchworkową rodziną cicho marzą sobie o termomodernizacji.

Co by tu jeszcze dodać...

A, no i oprócz sadzenia ziemniaków dzielny Mads na luziku wyrywa laski, które mogłyby być jego córkami.

Normalnie żyć nie umierać.