"Wzgórze nadziei" to pasjonujący pokaz gry aktorskiej na najwyższym poziomie. I to nie tylko w rolach głównych, ale też i w drugoplanowych.
Nicole Kidman raz jeszcze daje popis swojego niezaprzeczalnego talentu, pomimo faktu, że jej rola jest zaledwie cieniem tego, co pokazała w "Dogville"
Jude Law sprawił, że uwierzyłem w postać Inmana, co przy jego filmowej (i książkowej) konstrukcji było niezwykle trudne. Jest wiarygodny i przejmujący, a jego opowieść w chatce staruszki wprost chwyta za serce.
Renée Zellweger jest po prostu zjawiskowa. Jej Ruby z jednej strony odgradzająca się od ludzi bezczelnością, z drugiej mała dziewczynka pragnąca uczucia to postać tak rzeczywista, że prawie zupełnie zapomina się, że jest ona odgrywana.
Perełkami są też występy Philipa Seymoura Hoffmana i G. Ribisiego.
To właśnie obsada jest główną podporą tego filmu, choć Minghella dorzuca swoje trzy grosze. Scena bitwy na początku, surowość i realistyczność zdjęć, przy jednoczesnej rezygnacji z patetycznej muzyki na rzecz prostej pieśni jest prawdziwą rewelacją.
Jednak problemem, którego nie udało się reżyserowi rozwiązać jest sama historia. Owszem, mamy niezwykle interesujący i barwny zestaw bohaterów i każdy z nich jest na swój sposób fascynujący, lecz razem, jako całość, jako spójna historia, ich poszczególne losy jakoś się nie łączą. Problemem jest to, że za często wyciągane są króliki z kapelusza, za dużo w tym filmie przypadkowości, która bardzo szybko staje się tylko ułudą przypadkowości. Nieodmiennie przez cały film miałem wrażenie, że najpierw twórcy wymyślili zakończenie, a potem dopiero zaczęto kombinować, jak doprowadzić bohaterów do takiego końca. Czasami Minghelli wyraźnie zabrakło pomysłu na przełożenie narracji literackiej na filmową, przez co powstały bardzo tradycyjne i mało oryginalne rozwiązania.
Mimo wszystko jednak film warto obejrzeć ze względu na samą obsadę aktorską.