Osobiście jak nie przepadałem za Peanutbutterem na początku, tak mi zostało do samego końca. Nie wiem, może to bierze się po części z tego, że w prawdziwym życiu, spotykałem osoby o nieco podobnej osobowości i zachowaniu. I na dłuższą metę przebywanie i współpracowanie z takimi ludźmi jest cholernie męczące.

Jest w tej postaci, też druga strona. W sumie Peanutbutter jako piędziesięcioparoletni gwiazdor, który na brak popularności, sławy i pieniędzy nie narzeka, w ostatnim sezonie, kończy jako ktoś, kto nie ma, ani jednej osoby z którą jest naprawdę blisko.

Patrząc tak jeszcze szerzej to ta postać jest na swój sposób symbolem trywialności show-biznesu i popkultury. Peanutbutter to jest czysty produkt kultury dla mas. Zawsze uśmiechnięty, zawsze rzuci żartem, zawsze podbiegnie i zamerda ogonem na zachętę. Nienaturalnie pozytywny i plastikowy, jak wytwory kultury, które muszą się ładnie świecić i trafić do jak największego grona odbiorców. Wszystko co robi, robi powierzchownie, szybko, impulsywnie, ''napoczyna'' jakieś temat, po czym zostawia, i zajmuje się czymś następnym. Niczym trendy w show-biznesie, które dynamicznie się zmieniają i zawsze coś nowego musi być na topie. Nie szuka drugiego dna, nie angażuje się, nie ma swoich przekonań i poglądów, weźmie wszystko, co się nawinie. Z tej strony na to patrząc, uśmiechnięty pysk Peanutbuttera to wizytówka popkultury.

Zastanawiam się, czy Twój osąd jakoby Mr Peanutbutter był powierzchowny nie jest nazbyt... powierzchowny ;). W kilku momentach serialu bohater jest przyparty do muru i musi mówić szczerze, wówczas możemy przekonać się, że dostrzega również szarości i czerń w świecie, a jego diagnozy są trafne i klarowne.

Mimo to przez większość czasu wybiera (!) różowe okulary i stara się uczynić ten krótki czas, jaki spędzamy na Ziemi, jak najprzyjemniejszym dla innych i siebie. Czasem prowadzi to do absurdalnego odrzucenia smutnych, oczywistych faktów (patrz: sytuacja z bratem), lecz nie jest to wynikiem niewiedzy czy braku świadomości.

Już w 1. sezonie nasz Good Boy wypowiada słowa, które w zmienionej formie wieńczą cały serial w jego ostatniej scenie:
"The universe is a cruel, uncaring void. The key to being happy isn't a search for meaning.
It's to just keep yourself busy with unimportant nonsense, and eventually, you'll be dead."

Przypomina mi to, że kilku aktorów znanych z komediowych ról, w rzeczywistości cierpi na ciężką depresję.

Może i coś w tym jest...wydaje mi się jednak, że momentów w których Peanutbutter odsłania swoją drugą stronę jest bardzo niewiele. W przeciwieństwie do takiego BoJacka, gdzie 'rozgrzebujemy' całą jego historię. Jeśli chciano nadać głębi tej postaci zrobiono to bardzo zdawkowo, wręcz nieudolnie moim zdaniem.

Nawet jeśli przywdziewa pewnego rodzaju maskę, aby życie swoje i innych uczynić możliwie najbardziej przyjemnym, nie zmienia to faktu, że wiele jego zachowań jest dla mnie głupkowatych, pustych, impulsywnych. Bezrefleksyjnie zabawki do zabawki i tak w kółko - jak wieczny szczeniak ;) Chociaż w kwestii przyjaźni/ uczuć jest wierny i oddany.

Co zauważyłem już wyżej bardzo wiele cech pop-kultury da się w niego wpisać.

Nie da się ukryć, nie przepadałem za tą postacią od samego początku;)

Ja też uwielbiałem oglądać Peanutbuttera. Wydaje mi się, że on miał pokazywać co mógłby mieć Bojack, gdyby nie jego skłonności do autodestrukcji.

Zarówno Bojackowi jak i Peanutbutterowi w karierze wszystko zawsze się udawało i mieli dużo szczęścia, jednak obydwoje reagowali na to zupełnie inaczej. Bojack za chwilę to niszczył, a Peanutbutter cieszył się i realizował dzięki temu swoje inne pomysły.

W jednym Peanutbutter i Bojack są do siebie podobni - nie potrafią budować trwałych relacji, a z kobietami to już całkiem.
Bojack był jaki był przez swoje przejścia w życiu ale też przez swoją patologiczną rodzinę.
W opozycji do tego jest Peanutbutter, który miał ciepły, kochający dom, do tej pory ma świetnego brata. Mimo wszystko jego małżeństwa rozpadają się jedno po drugim, tak jak związki Bojacka.
Peanutbutter jest przeciwieństwem Bojacka ale koniec końców obaj są pięćdziesięcioletnimi facetami którzy nie mają przy sobie prawie nikogo.