Do tego serialu zbierałem się tak długo ze chyba faktycznie wyczuwałem ze jak się za niego zabiorę to na końcu będę żałował poświęconego czasu.

Oglądając każdy kolejny odcinek wciągałem się co raz bardziej. Zastanawiałem się jakie jest wyjaśnienie całej historii i czy reżyser ze scenarzystą podołali historii w która sami się wpakowali budując tak wyśrubowane napięcie i tajemnice. Niestety nie podołali.

Film mimo czasem kuriozalnych zmian akcji za pośrednictwem zmian w postępowaniu poszczególnych postaci naprawdę potrafił wciągnąć. Przyzwyczaiłem się nawet do tego ze w całym serialu większość kobiet (poza dwiema grającymi poboczne role) są zepsute i popieprzone. Niektóre panie grają w sposób przerysowany, a początkowo główna bohaterka Kate zachowuje się jak idiotka i egoistka bez rozumu. Najpierw ciska się do przyjaciółki w ciąży (co chyba groziłoby normalnie poronieniem) ze ta wyszła za jej męża po jej śmierci, oczekuje ze ta w ciąży odejdzie i zwroci jej męża a jak już namieszała to nagle przechodzi jej miłość do męża i idzie się bzykać z jakimś pierwszym lepszym gogusiem z nad jeziora. Ręce opadają.

Polubiłem głównego bohatera policjanta, polubiłem Williama Balckburna który w pewnym momencie jawił się jako główne wyjaśnienie historii... a każdy z nich i tak okazał się baranem z mózgiem pokroju prostego komputera który można zaprogramować na najbardziej bzdurne bzdety.

Niby autorzy próbują dać do zrozumienia ze w świecie istotna jest równowaga i zasady, ale robią to w taki sposób ze sama istota życia jest bezsensu, a tajemnicza siła tak naprawdę musi być posrana do szpiku skoro podtrzymuje życie bez jakiegokolwiek uzasadnienia... bez uzasadnienia ponieważ samo trwanie nic nie daje, a kwestia miłości, emocji, pamięci, doświadczenia i więzi jest drugoplanowa i bez wartości na tle tajemniczych posranych zasad i tajemniczej siły która niby jest jakimś tam bogiem ale ze zblatowanymi zasadami... zasadami które sam pozwolił złamać i teraz musi ukarać ludzi za to ze pozwolił je złamać.

Zakończenia nawet ciężko komentować. Jest tak głupie ze człowiek czuje się tak jakby czekał w wykwintnej restauracji ze światowej klasy zespołem jazzowym na niesamowita strawę a na końcu kelner przyniósł suchy chleb z Lidla posmarowany nutellą albo paprykarzem.

Gdybym mógł spotkać reżysera i scenarzystę to popukałbym się w czoło i polecił aby zajęli się strzyżeniem trawników.